We kunnen op weg!
In onze vorige blog kon je lezen hoe we aan Wilbur en Orville zijn gekomen. Maar nadat we eenmaal de gelukkige eigenaars van dit dappere duo waren geworden, konden we er nog niet de weg mee op. Voordat we met zijn vijven op pad kunnen (Orville, Wilbur, Thomas, Relinde, Maarten) moesten we namelijk een extra rijbewijs halen.
In de gehele Europese Unie gelden (zo goed als) dezelfde rijbewijssoorten. Het betekent dat als we nu een rijbewijs halen waar we in Nederland mee mogen rijden, we daar in alle landen van onze reis mee mogen rijden. Dat is fijn, want we bedenken dat het helemaal niet zo niet gek zou zijn als sommige landen zwaardere eisen zouden stellen: het gaat immers om een kleine vrachtwagen met oplegger: aangekoppeld zijn ze samen 11 meter lang en zowel trekker als oplegger weegt rijklaar zo’n 2500 kilo en mag met ongeveer 1000 kilo beladen worden. In totaal mag de combinatie dus zo’n 7000 kilo wegen. Ongeveer hetzelfde gewicht als 14 volbloedpaarden. Of 5 kuub zand. Kortom: het valt best mee dat we ‘slechts’ een aanhangerrijbewijs hoeven te halen: Rijbewijs E bij B. Maar ja, dat moesten we maar wel even doen nog…
We beginnen in de zomer van 2019 daarom met rijlessen bij Rijschool Falke bij ons in de buurt. Onafhankelijk van elkaar blijken we dezelfde ervaring te hebben. Als je denkt dat het prima gaat geeft instructeur Thomas (What’s in a name?!) aan dat je wel wat rustiger aan mag doen: je bent groot en lomp en de rest wacht wel. Als je net denkt dat je alle rust van de wereld uitstraalt zegt hij dat je wel moet opschieten om eerder klaar te zijn om een aankomende bocht voor te bereiden. Mixed signals, zeg maar.
Het moet gezegd, het valt ons eigenlijk een beetje tegen. Je voelt je eigenlijk weer net als toen je als 18-jarige voor het eerst leerde autorijden. Confronterend zijn die dingen die je in de tussentijd weer bent ‘vergeten’ (voet van de koppeling na het versnelling wisselen, knipperen tot einde uitvoegstrook, remmen op de motor) en nog uitdagender zijn die punten die net anders moeten dan met een gewone auto (niet insturen voor de bocht, uitzwaai en inloop in de gaten houden, al heel vroeg voorsorteren). Ook leren we bij achteruit inparkeren om uit te stappen en af te meten met een kegeltje hoe ver je nog kan zonder laaddek of aanhanger te slopen. En we leren hoe ontzettend rustig je soms door kleine straatjes met klinkers, kuilen en drempels moet gaan en hoe lang je soms moet wachten voordat je in de avondspits een drukke weg kan oversteken als je zo lang bent.
Maar eerst hebben we nog een ander probleem: als we Orville en Wilbur kopen zijn de rijlessen voor dat rijbewijs pas net begonnen. We mogen de combinatie dus nog niet zelf ophalen en zijn er door de rijlessen mee geconfronteerd dat dat ook wel verstandig is. We moeten op dus zoek naar een plek om Orville veilig en droog te kunnen stallen. En dat blijkt al gauw een hele wereld op zichzelf te zijn…
Het stallen van caravans, campers en vouwwagens blijkt een serieuze business. Er zijn heel wat boeren die een schuur ter beschikking stellen aan een paar campers of caravans, als bijverdienste zeg maar. Die zitten dus allemaal vol of we weten ze niet te vinden…
Maar er zijn ook hele grote bedrijven die full-service hun diensten aanbieden aan vele honderden klanten. En alle plekken lijken behoorlijk bezet te zijn… We komen in contact met Van Vliet Caravans te Wateringen. Hier blijken maar liefst 1250 caravans, campers en vouwwagens gestald te staan, een populair stekkie. Hoe populair blijkt pas echt als we bellen om te vragen of er plaats is. De wachtlijst blijkt lang, we moeten erop rekenen dat je op zijn vroegst over zo’n drie jaar aan de beurt bent. Dat valt behoorlijk tegen, maar het lijkt geen bijzonderheid. Andere opslagplekken zijn ook vol en we krabben ons even achter de oren: is dit wel een verstandig idee? Gaat het zo wel lukken Orville ergens kwijt te kunnen?
Maar het geluk blijkt met ons te zijn. Van Vliet heeft een enquête onder hun stallers gehouden en op basis daarvan hebben ze besloten een exclusieve ‘Luxe Camper stalling’ te gaan openen. Het blijkt dat een deel van de stallers hun lievelingetje buiten het seizoen niet zomaar kan missen. Meer specifiek: ze willen graag af en toe bij hun voertuig kunnen zijn om die liefde of klus-aandacht te geven – of gewoon ernaartoe kunnen gaan om iets te doen te hebben op een druilerige dag. Normaal gesproken dien je één of meer dagen van tevoren aan te geven dat je op reis wilt en dan zorgen de medewerkers dat alle caravans die in de weg staan opzij gaan en dat jouw caravan of camper al klaargezet is bij de ingang. Van Vliet lanceert een nieuwe dienst die natuurlijk extra kost, maar waardoor je alle dagen onaangekondigd en zelfstandig je camper kan bezoeken in de ‘Luxe Camperstalling’.
Die Luxe Camperstalling wordt op 1 juni 2019 feestelijk geopend met een speciale avond. We bellen toevallig op 30 mei en kunnen regelen dat we als enige niet-camper één van de laatste plekjes bemachtigen. We kunnen zwaaien naar de wachtlijst terwijl we die rechts inhalen… Groot bijkomend voordeel is dat we zo de komende maanden kunnen klussen aan Orville en zorgen dat die helemaal klaar is voor onze grote reis. Maarten is twee dagen later aanwezig op de feestavond, waar de Luxe camperstalling wordt geopend met ballonnen en een borrel, inclusief een bedrijfspresentatie in aanwezigheid van alle medewerkers, de gepensioneerde ouders van broer-en-zus-Van Vliet en het gros van de trotse luxe camperaars. Het is een bijzondere combinatie van hartelijke kneuterigheid en een mooie presentatie van een indrukwekkend bedrijf. Wat je ook maar zou kunnen verzinnen dat er aan onderhoud aan je kampeervoertuig zou moeten gebeuren, Van Vliet kan je er mee helpen. Van wassen tot het vervangen van banden, het inpassen van gordijntjes, oplossen van elektra-problemen, loodgieterwerk, je kan het zo gek niet verzinnen: ze kunnen het voor je regelen – tegen betaling natuurlijk. En het belangrijkste: we hebben een plek voor Orville!
En zo komt het moment dat we Orville echt in ons bezit krijgen. We hebben met verkoper Herbert afgesproken dat hij Wilbur en Orville naar Wateringen zal brengen en Orville op zijn plek zal zetten. Op een zaterdag in juni staan we klaar bij de stalling en we zien hem langsrijden. Ons hart maakt een sprongetje, daar is Orville! Tijd verstrijkt. Herbert belt. Hij kan de ingang niet vinden en dat komt omdat het bedrijventerrein zo ontworpen is dat je er maar aan één kant in kan rijden. Hij moet dus helemaal terug en via de andere kant opnieuw onze kant. En: hij moet daarvoor een plek vinden om het gevaarte te keren. Een paar minuten later rijdt hij weer langs, om een paar minuten daarna van de juiste kant op de stalling af te komen rijden. Aangekoppeld is het geheel nog groter dan we ons hadden voorgesteld. Nu we de eerste rijlessen achter de rug hebben knaagt er toch een gedachte: “hoe gaan we hier in vredesnaam mee rijden?…”
Wat volgt is een uitgebreide rondleiding langs alle kraantjes, luikjes, tanks, slangetjes, sleutels, ramen, kastjes, apparaten en andere bijzonderheden van Orville en Wilbur. Herbert had al voorspeld dat we er wat tijd mee zoet zouden zijn voordat hij alles had verteld en we zijn wederom onder de indruk met hoeveel liefde en oog voor detail Orville gemaakt is. We zijn twee-en-half uur bezig, maar het is welbestede tijd. Onze Thomas zakt na verloop van tijd met een iPad op de bank in onze nieuwe woonkamer en wij lopen langs, onder, op en door de twee voertuigen en proberen alles dat Herbert vertelt goed te onthouden.
Nadat Herbert met onze goedbedoelde, meekijkende hulp de combinatie op zijn plek heeft gezet – ruim een voetbalveld achteruit rijden is nog best een uitdaging met zo’n combinatie – brengen we hem thuis en zijn we de trotse eigenaars geworden van ons thuis op wielen!
In de weken erna gaan we verder met onze rijlessen. We gaan op vakantie, maar nu nog zonder Wilbur en Orville en na terugkomst komt de week dat we daags na elkaar examen doen. Eensgezind als we zijn blijkt dat we allebei liever eerst weer thuis zijn zonder de ander te laten weten wat de uitslag was. Later als we allebei ons herexamen wel met vlag en wimpel doorstaan is dat heel anders natuurlijk en Whatsappen we vrolijk “Geslaagd!” kort nadat instructeur Thomas een trotse foto maakt voor op zijn site. Het is zover, we hebben een stalling en allebei een rijbewijs, we kunnen op weg!