Proefkamperen
De coronacrisis is nog niet voorbij, maar er is wel veel veranderd. Een zucht van verlichting slaakte door het land toen Premier Rutte op 6 mei een routekaart presenteerde om langzaamaan de coronamaatregelen te versoepelen. Voor ons bleef het afwachten, want over reizen of vakanties was nog niet veel te zeggen, maar het ging de goede kant op.
Dat deed er echter niks aan af dat onze reisplannen langzaam van uitstel richting afstel afgleden. Wilde plannen verstomden. Om in 29 uur met een boot van Lübeck naar Helsinki te varen om een vertraging van weken in te halen bijvoorbeeld. Of met een boot van Duitsland naar Noorwegen te varen om zo Denemarken (dicht) en Zweden (besmet) over te slaan en op tijd bij Pieter, Marlous en de kinderen in de Lofoten te zijn. Dat werd het dus niet. Maar goed ook, voor de prijs om de 11 meter lange Wilbur en Orville over te varen kan je met een flink gezin behoorlijk luxueus op vakantie…
Kortom, we konden braaf thuis onze zegeningen blijven tellen, maar de droom van een echte lange reis voordat Thomas vier jaar wordt, konden we langzamerhand wel op onze buik schrijven. Had Darwin niet ooit geschreven dat het er vooral om gaat dat je je kan aanpassen aan de omstandigheden? Dit betekent toch niet dat we helemaal niet van Wilbur en Orville kunnen genieten?! We besloten dat het tijd werd om te gaan proefkamperen binnen de contouren van de coronaregels.
En zo haalden we op Hemelvaartsdag Wilbur van zijn plekje in het Rijswijkse Havenkwartier en reden we naar Orville om hem eindelijk weer eens van zijn schelpenzand in de stalling af te halen. Spannend, want de laatste keer dat we dat deden lukte het aankoppelen slecht. Hoewel we de hele combinatie hadden weggebracht om het hele koppelmechanisme te laten schoonmaken en testen bij een gespecialiseerd vrachtwagenbedrijf, hadden we het daarna nog niet getest. Licht gespannen rijden we naar Wateringen…
Eerste poging: Relinde heeft Wilbur keurig achteruit voor Orville gepositioneerd. Checken of de koppelplaat precies voor de koppelkogel staat: check! Voorzichtig achteruit rijden… BAM! Wel een flinke metaalklank, maar niet de gehoopte KLOINK waarmee je hoort dat de kogel goed vast is geklikt. Sh*t!
In allebei onze hoofden komt de gedachte op “Nu niet in paniek raken, geen reden voor stress, het komt vast goed…” Maar ondertussen voelen we allebei de onzekerheid en denken we terug aan de keren dat we hier meer dan drie kwartier mee bezig zijn geweest zonder succes.
We vragen ons af of de hendel waarmee je weer kan loskoppelen wel goed open staat. Of het feit dat we de banden weer op spanning hebben gebracht er nu voor zorgt dat de trailer te laag staat of de koppelplaat te hoog. We checken alles en weten niet precies wat we doen. Poging twee. … Great succes!
Het is een heerlijke opluchting dat dit goed gaat en in mum van tijd koppelen we alle slangen en leidingen aan, laten de druk van de remsystemen rustig opkomen terwijl we alles klaar maken voor vertrek en we kunnen op weg!
Na een nachtje thuis slapen terwijl de hele combinatie in het Havenkwartier staat, vertrekken we naar een heerlijk weekend op Camping Het Zand: de tuin van Pieter en Marlous in Utrecht. Met neefjes en nichtjes slaapt Thomas in een tent in de royale tuin en op het garagepad slapen we zelf in Orville. Er hoeft maar één tak van de boom geknipt te worden om de uit de kluiten gewassen Wilbur en Orvile aangekoppeld en wel op het garagepad te kunnen parkeren en het is leuk om hen te kunnen laten zien. En terwijl we geen kind aan Thomas hebben, die met zijn neefjes en nichtjes druk is, klussen we aan Orville. Kastjes krijgen nieuwe plankjes, we richten langzaam de keuken en badkamer zo in dat we kunnen leven op een klein oppervlak en ondertussen genieten we gewoon enorm: van Orville, van elkaar, van de houtgestookte hottub en meer dan goed gezelschap van lieve familie.
Na een feestweekend rijdt Relinde achteruit het garagepad af alsof ze dat elke dag doet met 11 meter en 7000 kilo. We nemen ons nieuwe thuis weer mee naar huis. Twee nachtjes zullen we in Rijswijk slapen voordat we ronde twee gaan proefkamperen: op 15 minuten van huis op minicamping De Zwetzone. Hier zullen we voor eerst echt afhankelijk zijn van het sanitair aan boord, waar we in Utrecht nog konden smokkelen, zijn vanwege de coronamaatregelen toiletten en douche echt gesloten op de camping. Terwijl Thomas nog op de crèche is, rijden we met z’n tweeën naar Wateringen en laveren we langs fietsers over het smalle dijkje richting de camping van Patricia. We maken direct na melden bij de receptie mee wat we al hoorden van de man die ons Orville en Wilbur verkocht: je kan heel wat bekijks krijgen als je de camping oprijdt. Patricia’s camping heeft zo’n 15 plaatsen, waarvan een groot deel wordt bezet door vaste gasten. Een aantal van hen zou normaal gesproken nu lang op reis zijn, maar is nu een langere periode hier. In andere gevallen verblijven mensen nu liever hier in hun camper dan dat ze elkaar op de lip zitten thuis of hebben ze hun huis ter beschikking gesteld van volwassen kinderen die een werkplek nodig hebben. Nu zijn wij de afleiding van deze vaste kampeerders.
Begluurd door de jongere ouderen zetten we zonder problemen Orville op zijn plek, koppelen af en richten in het heerlijke weer onze buiten-huiskamer in. Met luifel uit, tafel en stoelen voor het huis en de daktent open komt Orville voor eerst écht tot zijn recht. We hebben een volle gastank, meer dan genoeg water om dagenlang te kunnen douchen, de bedden zijn opgemaakt en de tafel gedekt. Het is burgerlijk. Het is volstrekt onnodig om zo dicht bij huis op een aantal vierkante meter dicht op elkaar te zitten. Wateringen is natuurlijk iets heel anders dan Litouwen waar we nu eigenlijk hadden willen zijn. Maar dit is eigenlijk een heel mooi plekje en op één of andere manier is dit precies wat we na al die weken nodig hadden! Nadat Thomas van de crèche is opgehaald – ook maar een kwartier hier vandaan – is het heerlijk te zien hoe snel hij deze plek ook als zijn volstrekt normale huis accepteert.
Na twee nachten proefkamperen brengt Relinde Thomas ‘s ochtends naar de crèche en begint Maarten met inpakken. Na een kop koffie met z’n tweeën koppelen we weer aan en rijden we in vier minuten naar de opslag die nu wel heel dichtbij is. Na de lunch zitten we gewoon weer thuis achter de laptop alsof het een willekeurige dag in coronatijd is.
Twee keer proefkamperen in een week tijd. Voor het eerst deze coronacrisis hebben we het gevoel dat er iets echt klopt. We kunnen dan wel niet op een grote reis, maar we hebben er wel een huis op wielen bij waar we ons ook echt thuis voelen. Dit smaakt naar meer.