Nog twee maanden
Het is 1 maart. Nog precies twee maanden. Naarmate onze vertrekdatum dichterbij komt, merken we regelmatig dat je bij agenda-trekken voor werkafspraken of andere plannen moet zeggen ‘Euh… Mei-juni-juli kan ik niet…’. En dan vragen mensen waarom niet. En dan vertellen we natuurlijk enthousiast. En dan reageren mensen.
De meest gehoorde reacties: “Wat goed dat jullie dat doen”. “Wow, wat gaaf” of het even enthousiaste “Oh, dat lijkt me zo mooi!” Vaak gaat het gepaard een warme vorm van jaloezie die niets met het ons niet gunnen te maken heeft: leuke, positieve reacties van mensen die het ook wel heel leuk zouden vinden of het ons heel erg gunnen om zo’n mooie tijd als gezin samen te zijn. Net zo vaak gaat het gepaard met een voelbaar gevoel van opluchting dat ze deze marteltocht niet zelf hoeven ondergaan. Maar veel van die mensen zeggen dat ze het wel heel erg bij ons vinden passen of reageren op een andere manier wel heel positief.
Ook veelgehoord: “Hoe regel je dat?” Daar is maar één antwoord op: heel erg lang van tevoren een kruis in de agenda zetten en dan beginnen met plannen. Dat klinkt logisch, maar we hebben de afgelopen jaren op onze reizen geleerd dat iedereen met kinderen en/of een carrière die lang op reis gaat al lang van tevoren is begonnen met het vrij boeken in de agenda. Dan begint het plannen, uitstippelen, budgetteren en laten van andere leuke en praktische dingen. Ja, het heeft invloed op of je die opleiding wel of niet kan doen – of dat je een grote werkopdracht kan accepteren en je moet op tijd bepalen wat je wel en niet kan betalen. Maar als je op tijd gaat plannen – op tijd beslist wat je belangrijkste wensen zijn en wat je kan ervoor wil laten – dan kan het vaak wel. We gingen sinds Thomas toch al wat minder vaak uit eten, zullen we maar zeggen…
Maar toch merken we dat veel mensen dan toch betwijfelen of we wel goed beseffen wat je allemaal moet missen als je langere tijd van huis bent. “Maar dan mis je de Grand Prix in Zandvoort…” “Maar dan mis je het Songfestival in Rotterdam…” Dat klopt allebei, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we niet hebben geprobeerd om ons voor één van die wedstrijden te kwalificeren. We denken bovendien dat het niet was gelukt als we het wel hadden geprobeerd. Hetzelfde geldt voor het EK voetbal, de Tour de France en (deels) de Olympische Spelen. Thuis krijg je daar meer van mee, maar als dat soort dingen je tegenhouden kan je nooit weg natuurlijk.
Het doet er niets aan af dat we wel dingen zullen missen doordat we weg zijn. De eerste verjaardag van neefje Arthur. Net als de eerste verjaardag van Fien en Annabel, de geboorte van (nou ja, op tijd op kraamvisite bij) het zusje van Lena en allerlei andere feestelijke momenten. We zullen lang weg zijn van vrienden en familie. Dat voelen we nu al een beetje. Voor onszelf, maar zeker ook voor Thomas. Hij zal Hanna missen en hij neemt maanden eerder afscheid op de crèche. Het is daarom wel heel erg fijn om te zien dat hij inmiddels ook al band opbouwt met ons nieuwe huis op wielen: hij is druk bezig om hutten te bouwen van de kussens in de eethoek. En we hebben gemerkt dat hij heel goed lange autoritten aankan. 11 uur onderweg van wintersport naar huis blijkt geen probleem voor hem. Zo lang verwachten we de hele reis niet te rijden op één dag, maar het is toch fijn dat hij niet autoziek wordt en vrolijk en enthousiast blijft.
Kortom: tijd voor de laatste voorbereidingen en om af en toe te gaan proefkamperen om er zo achter te komen welke handdoekhaakjes er missen. Of we kunnen wennen aan koken in een te kleine keuken. Welke kastjes wel mooi, maar niet zo handig zijn. Hoe de zonnepanelen het doen als ze niet schoon genoeg zijn. Nou ja, dat soort praktische dingen. We zullen jullie de komende tijd af en toe een beetje op de hoogte houden, vooral om zo een beetje te oefenen met deze blog. Vanaf 1 mei gaat het écht beginnen. We hebben er zin in!