De eerste grote reis

Goed. Het meest noordelijke puntje van Europa ging niet lukken. Corona… We hoeven er geen woorden meer aan vuil te maken… Het zou toch maar ontevreden gemompel worden en dat is met zo’n mondkapje ook niet meer te verstaan. Het alternatief: het meest westelijke puntje van Europa – als je de Iberische en Britse (schier-)eilanden niet meetelt tenminste (laat staan IJsland). De reis voert dus naar het uiterste puntje van Bretagne. Dat lijkt dichtbij, maar het is in gewone mensentaal heel-erg-ver-weg. Veel verder dan we dachten: onze bestemming ligt westelijker dan het grootste deel van de westkust van Wales. Wij mogen in het gunstigste geval 90 km/uur. Dat rijden we dus niet in één keer.

We rijden het in vier stukken, hoewel het eerste stuk niet persé op de route ligt: het garagepad van Opa Paul en Oma Diny. Daar kunnen we Orville nog even bijtanken met water en kan Thomas nog even bijgetankt worden met grootouderlijke liefde en aandacht, voordat hij een roteind op de achterbank moet zitten, natuurlijk. Op weg heeft hij het al door: “Oma vindt het goed als ik verwend ben, hè?!”

Het is fijn hier rustig te starten met de vakantie. We doen nog wat boodschappen en reinigen de vuilwatertank, door camperaars grijs water genoemd. We eten pannenkoeken in de tuin met Opa, Oma, Tante Roos, Oom Peter en neef Arthur. Fijn om hen ook even te zien, vanwege het wachten op de uitslag van een (gelukkig negatieve) coronatest moesten ze Thomas’ verjaardag twee dagen eerder missen. Afgezien van de wesp die Oma stak een heerlijke start van de vakantie!

Na een goede nacht in Orville ontbijten we samen en laten Opa en Oma (die nog steeds een akelige opgezwollen arm heeft van de wespensteek) achter en gaan op reis. Het rijden gaat hartsikke goed en we boffen met het weer en de weinige vertraging onderweg. Thomas gedraagt zich het grootste deel van de reis voorbeeldig. We hebben dropjes aan boord en prijzen ons gelukkig met de uitstekende muziekinstallatie van Wilbur. Dat daar dan af en toe ook Thomas’ keuze uit moet schallen nemen we voor lief, het wordt later waarschijnlijk erger… We schieten lekker op, lunchen in een wegrestaurant en maken een paar keer een korte stop om Thomas te laten plassen in het toilet van Orville en wisselen nog een keer haastig bij de tolslagboom.

Rond half vijf ‘s middags komen we op de camping in Picardië aan. We rijden door de akelig krappe toegangspoort van dit voormalige boerenbedrijf, doen een mondkapje voor en melden ons bij de receptie. “Ah, Monsieur En Relinde!” worden we vrolijk verwelkomd. Waar zo’n gezamenlijk mailadres al niet toe leidt. De even goedlachse als breednekkige campingbaas is nog net op tijd om zijn dochter opzij te schuiven en rijdt ons zelf vooruit op zijn golfkarretje om de plaats voor Wilbur en Orville aan te wijzen. Met een extra rondje over de camping gebaart hij met breed uitgemeten handgebaren naar tegemoetkomend verkeer dat ze terug achteruit moeten, want er komt nu wel een heel groot gevaarte achter hem aan.

Zonder al te veel aanwijzingen te geven blijft hij wat graag kijken hoe we Wilbur en Orville achteruit in de riante kampeerplek schuiven. De plek is groot genoeg, maar de entree en de bocht achteruit zijn wel indrukwekkend krap voor onze 11 meter lange combinatie. Maar binnen anderhalve minuut staan we op de plek. We durven ingetogen trots te zijn hoe soepel het gaat en zien dat Monsieur Denis dat terecht vindt. Dat we vervolgens behoorlijk knullig doen om het geheel nog nét even extra recht op zijn plek te zetten vergeten we maar. Doel 1: Thomas in het zwembad!

Thomas geniet met emmers en plonst er flink op los met zijn moeder. Een half uur later zijn de poten uit, staan tafel en stoelen onder de luifel en ligt ook Maarten in het zwembad. Als we anderhalf uur later naast datzelfde zwembad genieten van lokale specialiteiten en een fles uit Bordeaux kijken we elkaar tevreden aan: we zijn op reis!