COVID-19 update
Het is een rare en zware tijd. Door de coronacrisis staat de hele wereld op zijn kop. We kennen de verhalen van mensen die beademd moeten worden, bedrijven die failliet zijn gegaan en mensen die nu zonder inkomen zitten. Ook in onze eigen omgeving zien we mensen worstelen. Van lieve mensen die zelf ziek zijn en de deur niet uit mogen, tot artsen die nu heel erg hard moeten werken. Van mensen die het zwaar hebben omdat ze elkaar thuis op de lip zitten tot grootouders die kinderen en kleinkinderen niet mogen zien. Voor ons geldt een deel van die dingen ook, maar we beseffen dat we het naar omstandigheden wel goed hebben.
En dus tellen we onze zegeningen: we zijn gezond, de zon schijnt best veel en we mogen nog af en toe de deur uit om een frisse neus te halen. Thuis zijn we erg blij met de ruimte die we hebben. We hebben sinds de Kerstvakantie een flinke studeerkamer ingericht en dat helpt om rustig te kunnen werken terwijl de ander met Thomas bezig is. Natuurlijk worden we ook wel eens moe van elkaar nu we allemaal zoveel thuis zijn, maar het scheelt dat we maar één kind hebben die bovendien erg goed zelf kan spelen. En we hebben een fijn speeltuintje in de buurt waar het niet te druk is – en ouders en kinderen zich keurig aan de instructies van kabinet en RIVM houden.
In de conference calls, telefoontjes en de paar fysieke gesprekken die er over blijven (vooral in de speeltuin en over de heg) vragen mensen ons wat de hele crisis betekent voor de reisplannen. Het eerlijke antwoord is “we weten het niet precies”. Als het kan, willen we gaan. Maar we hebben natuurlijk wel door dat 1 mei als vertrekdatum heel onrealistisch wordt. Vol positivisme bedenken we dat je in Orville bijna net zo goed in quarantaine kan zitten als thuis. Maar als we buiten de kampeertrailer komen is er nu natuurlijk in al die landen helemaal geen klap te doen. Bovendien zijn op dit moment de grenzen van veel Europese landen gesloten. We zien de gevolgen in de vele Facebookgroepen van ‘overlanders’ waar we de afgelopen maanden lid van werden. Zij stranden met campers, trailers, daktent-auto’s, motoren en wat al niet meer in Marokko, Israël, Zuid-Afrika en allerlei andere plekken. Op zoek naar een plek waar ze misschien wel maandenlang mogen blijven, terwijl de campings dicht zijn. Gesloten grenzen betekenen onzekerheid of je weer zijn naar huis toe kan komen. Je moet er niet aan denken. Maar je móét er wel aan denken en met een kind dat bijna naar school gaat, kan je het je niet laten gebeuren. Kortom, er zit nu even niks anders op dan afwachten. Afwachten hoe de situatie in Nederland ontwikkelt. Afwachten hoe de situatie zich in al die andere landen waar we heen willen ontwikkelt. Afwachten hoe het hele principe van social distancing ontwikkelt en hoe de verschillende landen én hun bevolkingen dat aanpakken. Want het is wel duidelijk dat het nog wel tot ver in of zelfs voorbij de zomer zal duren voordat Corona in heel Noord- en West-Europa geen rol van betekenis meer speelt. Maar als het tóch kan, dan willen we de kans wél pakken.
Tuurlijk: we bedenken varianten. Een boot van Kiel naar Helsinki om de eerste weken in te halen. Niet helemaal de Noordkaap aantikken. Alleen op een zomervakantie van een paar weken naar Zuid-Zweden in augustus. De hele reis een paar weken of maanden doorschuiven (waarbij het romantische idee om een sneeuwpop te kunnen maken voor de deur van ons nomadenhuis nog niet wint van de vrees voor keiharde, on-Nederlandse kou in de Poolcirkel). En het kan nog betekenen dat we heel ergens anders naar toe gaan, waar het warmer is en coronavrij. Het kan ook afstel betekenen, maar daar willen we nog niet aan denken. Hoe dan ook: we zullen het plan helemaal om moeten gooien. Hoe dat uitpakt? Dat weten we nu nog niet. Voorlopig is het gewoon even balen – tussen het tellen van zegeningen door natuurlijk…